سنتور بر اساس شواهد و قراين يکي از کهن ترين سازهاي منطقه محسوب مي گردد. قديمي ترين اثري که از اين ساز به جا مانده متعلق به حجاري هاي آشور و بابليان است. که در اين حجاري ها، صف تشريفاتي که به افتخار آشور بني پال بر پا شده مجسم گرديده و سازي که شباهت زيادي به ستتور امروزي دارد را بين آن صف مشاهده مي کنيم.
ابوالحسن علي بن حسين مسعودي مورخ مشهور و نويسنده کتاب مروج الذهب در شرح اوضاع موسيقي در زمان ساسانيان، هنگام نام بردن از سازهاي متداول موسيقي ساساني، واژه سنتور (سنطور) را ذکر مي کند. در کتب قديم و تاليفات ابونصر فارابي و ابن سينا نيز نام سنتور چند بار ذکر شده است.
برخي محققين بر اين باورند که سنتور در زمان هاي خيلي دور از ايران به ديگر کشورهاي آسيايي رفته است، چنان که امروزه نيز انواع مشابه اين ساز در عراق، ترکيه، سوريه، مصر، پاکستان، هند، تاجيکستان، چين، ويتنام، کره، اوکراين و ديگر کشورهاي آسياي ميانه و نيز در يونان نواخته مي شود.
با استناد به اسناد و مدارک، نگارگري ها و مينياتورهاي قرون اخير، آنچه که ما امروزه به عنوان سنتور در اختيار داريم در واقع سنتوري است که از حدود يکصد و پنجاه سال اخير (زمان قاجار) با شکل و شمايل فعلي خود در اختيار هنرمندان اين مرز و بوم قرار دارد. چنان که سنتورهاي محمدصادق خان (اولين نمونه صوتي ساز سنتور به جا مانده از دوران قاجار متعلق به ايشان است)، حبيب سماع حضور و حبيب سماعي را در ابعاد، تعداد خرک و نحوه ساخت، بسيار نزديک به سنتور امروزي مشاهده مي کنيم.
تنوع چشمگير مکاتب و سبک ها باعث تنوع در صدادهي ساز، تکنيک نوازندگي و نحوه آهنگسازي و نغمه پردازي در سطوح مختلف بوده است.
عبدالقادر مراغه اي ساز ياطوفان را معرفي کرد که شبيه سنتور امروزي بود با اين تفاوت که براي هر صدا فقط يک تار مي بستند و با جابه جايي خرکها آن را کوک مي کردند..
آموزش نت خواني
آموزش تئوري موسيقي
آموزش نواختن نتها
تصويري
نرم افزاري